O oficio de amar

Se o sorriso é quen de iluminar as noites do poeta, que non fará o sentimento amoroso...

Andando lentamente á choiva, ao ar

gastando a vida pouco a pouco:

¡rebéntanos nos beizos un salouco,

no peito sepultamos un cantar!

O noso oficio é só amar, amar, amar,

facer do noso amor ledo relouco,

orballo solermiño e vento louco,

paixón incontrolábel como o mar.

A vida sen amor non ten sentido:

é un ermo baleiro, unha tristura,

un arrepío noxento e corrompido.

De feridas de amor eu vou ferido

pois somentes o amor dura e perdura:

¡nada poden contra el odio e olvido!

Poemas da labarada estremecida, 1981.