Voz do pobo, nacida na fonte
leda e cantareira do teu sangue,
que se fai luz no corazón
e no ar faise amor que chega a todos,
amor comunicado, compartido,
claridade que ilumina a nosa vida,
que pón en nós a esperanza
despois de tanta noite,
de tanta tebra mesta,
de tanto deserto
e tanto medo.
Voz propia, coñecida e amada,
con recendo e quentura de lar,
traballada pola dor e a carraxe,
aberta cara a verdade e a esperanza [...]
Queda en nós a túa voz
cravada no corazón como un coitelo,
no fondo da intimidade sementada
feita xa sangue noso,
clara e cantareira como un río,
eterna e rumososa como o mar.
Voz do pobo. Voz túa e miña.
Voz de ninguén e voz de todos.
Remol (1970)
Ningún comentario:
Publicar un comentario