Outonecendo

Sinto como vou outonecendo día a día,

abríndome a un vento un pouco frío

para que percorra de vagar

esta nación minúscula que eu son:

pequeno territorio en soidade

iluminado só, amiga miña,

polo doce calor da túa tenrura,

agora e sempre chama poderosa.

O vento anda os meus camiños,

habita os meus xardíns,

galopa as miñas fragas interiores,

vai despindo os meus carballos,

deixando sen follas -ouro e cobre-

as vides íntimas para perderse

no esguío caudal dos meus regueiros.

O meu sol é case ouridourado.

Vou cara ao inverno. Con certeza sei

que os meus ollos, un día, serán neve.

Oráculos para cavaliños do demo (1986)