xoves, 15 de outubro de 2015

Sutil mágoa

Poema do nacemento da saudade

A tarde vai caendo.

A sombra é un agarimo
moi amábel.

Algo se mete en un.

Uns dedos sotilísimos
van apertando
inorde,
inorde,
máis inorde,
máis inorde
aínda
a alma.

¡Que orfandade!
¡Que baleiro
e que ausencia!

¡Que sopro máis levián
abonda
para apagarlle
a luz
á nosa alma!

Mar Maior (1963)

Ningún comentario:

Publicar un comentario