Oficio a un Melro

Eu comunícolle a vostede, Señor Melro,

que anda a cantar tan ben no silveiral:

a súa canción, souril e vella,

pon unha arela de luz no meu sentir.

É como se en min nacera algún milagre

ou unha roseira inefábel me apampara

deixándome estantío.

É como se unha voz de anxo, tan acesa,

puxera no corazón tal señardade.

Pero eu comunícolle a vostede, Señor Melro,

que non lle diga a ninguén o seu cantar.

Vostede non ten licencia da Academia

e non se pode cantar sen máis nin máis.

Documentos persoais (1958)