Hasparren
(Baixos Pirineos. País Vasco-francés)
Demoradas lecturas e ensoñaciós amadas
un día leváronme a Hasparren,
na compaña de Saleta e máis do Lois.
O pobo é pequeno, branco e verde.
Perfílanse, ao lonxe, os Pireneos
dunha cor entre azul e esmeralda.
Hasparren non é Francia:
os Baixos Pirineos son patria euskera,
óllase na xente, nas casas, na paisaxe.
Nun cantiño do pequeno cemiterio,
que ten algo de horto e de xardín,
dorme en paz da terra Francis Jammes.
Derriba da súa lápida deixamos,
con fonda tenrura emocionada,
as rosas da nosa admiración
e os caraveis do noso sentimento.
Nesta bisbarra, euskera e montañosa,
viven os soños do poeta. Sabémolo
porque son máis redondos os outeiros,
que el os luíu coa súa bondade
e agarimounos coa luz da súa mirada.
E o vento lembra sempre, sempre,
como se foran as cordas dunha lira,
as súas nevadas barbas patriarcais.
O camiño é unha nostalxia (1985)
Ningún comentario:
Publicar un comentario