Entre o solpor e o mencer
a noite saudades quebra.
Ollo no día unha tebra
e unha luz no anoitecer.
A noite racha saudades
azuis, vermellas e malva,
mentres as cores da alba
florecen en claridades.
Non hai corazón que escoite
a voz da alba, tan triste,
pro, pese a todo, resiste
á escuridade da noite...
A noite toda negrura,
contradición da alborada:
¡é a colleita lograda
que fai nacer a luz pura!
Compendio de orballos e incertezas (1991)
Ningún comentario:
Publicar un comentario