Na miña sementeira azul de ritos celtas
vou decote rezando paseniño,
sen verbas pegureiras,
e rezo por todos os intres
de choivas namoradas
e paxariños mortos.
A brétema -só miña-
coa súa plenitude mareira
de desterros
éncheme de tenrura nesta morte
de saloucos melancólicos e loitos.
Con todo o abalamento de mortes
e aquelarres
vou coa dúbida da brétema dereitas
no pétalo escoante deste aceiro
-ilusiós nacidas no prego-
que fai multiplicar a miña fe.
En todos os consellos
férenme as brétemas o peito.
Brétema que eu muíño lentamente
rezándolle un prego culpábel
de todos os abrentes
e das historias tolas
perfiadas nas penumbras dun regueiro
que me olla detrás duns anteollos
afumados cecais de silencios e lembranzas.
Muiñeiro de brétemas (1950)
Ningún comentario:
Publicar un comentario