Comezo por dicirche que Madrid, poño por caso,
está moito máis lonxe de nós que Barcelona.
Barcelona ten un mar semellante ao de Vigo
e un ronsel de silencios que navegan
o mar do noso sangue sucado de saudades.
 |
| Retrato, Joaquín Sorolla |
Eiquí é o Norde. Padrón e Compostela baixo a
nebra.
Irlanda máis arriba. Bós Aires máis abaixo.
O Miño é unha vea que atravesa esta terra
que levamos cravada como un coitelo no propio
corazón
para alcender ou matar os nosos sentimentos.
Ti ben comprendes. Viñeches un día dende o
Sul
cos ollos cegados por un sol luminoso
e aprendiches a amar a tebra en Compostela.
Entón a túa alma de poeta esvaeuse en canción
e amaches, como un galego máis, a nosa terra.
[...] Federico García Lorca, sombra e luz,
soño esvaído,
lembranza eternamente viva, realidade tanxíbel:
chegache un día á nosa beira e comprendiche
esta néboa vella que sempre nos cinguiu
a un fado antergo e misterioso. Douche as
gracias.
Que a túa lúa andaluza, poeta, te sosteña
sempre
no teu aceso ceo de xitanos. Que florezan
novamente o caravel, o xasmín e as centeeiras.
E que cante un paxaro, doce e milagreiro,
nos teus beizos doentes, nus, murchos e
calados.
Mar Maior (1963)
